ﺭﮊ ﺑﺰﻥ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺕ ،ﺗﺎ ﺳﯿﺐ ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
ﺳﺮﺥ ﮐﻦ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ،ﺗﺎ ﺷﻌﺮ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ
ﻧﻮﺑﺮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﺖ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﺟﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ
ﺧﺎﻝ ﺭﻭﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﭘﺸﺖ ﻣﮋﮔﺎﻧﺖ ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﯾﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
ﺯﻝ ﺑﺰﻥ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ، ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺰﻥ
ﻗﻬﻮﻩ ﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
ﻟﺐ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﺖ ﻧﮕﺰ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺑﮑﺶ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﻌﺮﻡ ﮐﻤﯽ ﺳﺒﮑﺶ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ
صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که
غرق ابهامند!
نه،
صدای فاصله هایی که
مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ
می شوند کدر...
👤سهراب سپهری